Naukowcy sprawdzają wiek mikroplastiku w morzach i oceanach

Badacze z Uniwersytet Kiusiu opracowali nowy sposób szacowania wieku cząstek mikroplastiku, znajdujących się w górnych warstwach wód oceanów. Metoda polega głównie na analizie poziomu utleniania plastiku zachodzącego pod wpływem czynników środowiskowych, takich jak promieniowanie UV czy temperatura otoczenia.

Wiek mikroplastiku w morzach: 1 do 3 lat

Zespół zastosował swoją metodę do szacowania wieku mikroplastiku znajdującego się w pobliżu brzegu i na otwartym morzu na północy Oceanu Spokojnego. Okazało się, że wiek mikroplastiku w rejonach przybrzeżnych wynosi od 0 do 5 lat, podczas gdy mikroplastik z rejonów morskich miał od 1 do 3 lat.

Czytaj też: Niewidzialny wróg w powietrzu. W ciągu roku do ludzkiego organizmu trafia nawet 121 tys. mikrodrobin plastiku

Plastik jest najbardziej powszechnym rodzajem zanieczyszczenia w środowisku wodnym - od jezior po oceany – ostrzegają naukowcy. W naturalnym środowisku plastikowe odpady rozpadają się bowiem na fragmenty. Kiedy osiągną one wielkość poniżej 5 mm, nazywane są mikroplastikiem. - Zanieczyszczenie mikroplastikiem jest uznawane za globalny problem. W poprzednich badaniach stwierdziliśmy, że w powierzchniowej warstwie oceanu dryfuje około 24 bilionów cząstek mikroplastiku - alarmuje prof. Atsuhiko Isobe, autor pracy opublikowanej w piśmie⁽¹⁾ "Marine Pollution Bulletin". - Jednak wciąż wiemy niewiele o jego wpływie na środowisko i organizmy żywe. Ważne pytanie, na które próbujemy odpowiedzieć, dotyczy tego, jak długo mikroplastik dryfuje w oceanie - dodaje.

Najpierw konieczne było opracowanie sposobu pomiarów wieku tworzyw. - Najbardziej powszechnym materiałem jest polietylen. Wiemy, że w kontakcie ze środowiskiem polietylen utlenia się i ulega degradacji - wyjaśnia Rie Okubo, badaczka z uczestniczącej w projekcie firmy Asahi Kasei. - Stopień tej degradacji można mierzyć zmianą masy cząsteczkowej materiału oraz tzw. indeksem karbonylowym. Po prostu, gdy polietylen ulega degradacji, indeks karbonylowy wzrasta, a masa cząsteczkowa maleje – wyjaśnia ekspertka.

Jak przy tym stwierdzili badacze, na degradację plastiku najsilniej wpływa poziom promieniowania UV przy powierzchni oraz temperatura wody.

- Po zebraniu tych danych, zaczęliśmy je stosować do naszych próbek mikroplastiku. Wszystkie próbki pochodziły z górnych warstw oceanu - do metra poniżej powierzchni wody - opowiada Okubo. - Zebraliśmy mikroplastik z różnych obszarów. Próbki pochodziły z okolic wybrzeża Japonii, odległych od brzegu od 10 do 80 km. Inne zostały zebrane na otwartym morzu, w środkowej części północnego Oceanu Spokojnego i Morza Filipińskiego - dodaje.

- Podejrzewamy, że wiek mikroplastiku z pobrzeża mieści się w zakresie od 0 do 5 lat, ponieważ jest on często zmywany na brzeg, gdzie może przetrwać dłużej. Mikroplastik z obszarów otwartych z kolei potrzebuje więcej czasu, aby dotrzeć do tych części oceanu. Dlatego nie znaleźliśmy tam mikroplastiku starszego niż 3 lata. Mikroplastik z obszarów otwartych, prawdopodobnie jest również usuwany z górnych warstw oceanu, osiadając głębiej w wodzie - wyjaśnia Okubo.

Badacze mają nadzieję, że nowa metoda dostarczy im lepszych informacji na temat powstawania i rozprzestrzeniania się mikroplastiku w środowisku. Może pomóc m.in. w opracowaniu bardziej precyzyjnych symulacji śledzenia mikroplastiku w oceanie.

- Nasze badania i nasza wiedza na temat mikroplastiku są wciąż nowe, a dzięki tym danym zdobyliśmy nieco większe zrozumienie podstaw nauki na temat tych zanieczyszczeń. Następnym krokiem będzie zbadanie, jak mechaniczne bodźce, takie jak fale oceaniczne i prądy mogą degradować plastik. Pozwoli nam to zbierać jeszcze bardziej dokładne dane – mówi prof. Isobe.

Źródło: